Get all 21 Dioivo releases available on Bandcamp and save 20%.
Includes unlimited streaming via the free Bandcamp app, plus high-quality downloads of Todo lo que Nace Muere, Por 100 Anos Máis, Tan Real como el Puto Infierno Vol. 30, Cara os Ceios Incrementes, Ferro e Pedra: Homenaxe ós Precursores, Dioivo I / Outra Vida É Posible, Hai Sede na Nova Galicia, Tan Real como el Puto Infierno Vol. 27, and 13 more.
1. |
||||
Que importa que nos craven as cadeas
se o esprito segue ceibe coma o mar?
Que importa que asolaguen as bombillas
se non poden matar a luz do sol?
Que importa, irmao, que morra a pomba
se deixa os seus pombiños a voar?
Que importa que nos maten
se deixamos semente de mencer?
Que importa, irmao, un dique posto ó mar?
|
||||
2. |
Cabeiros
05:36
|
|||
Outra mentira máis, outro cravo, para cravar
as miñas mans na cruz, que será o meu ataúde
Non queda xa nada baixo a pel, non queda máis que roer
e nada por quitar, que pretendes atopar?
Pois só queres gardar un corpo morto para non deixalo espertar
Déixame, ao fin podo ver
E non vou caer na túa trampa unha vez máis
Déixame, ao fin podo ver
Non voltarei ter os teus cabeiros sobre min
Tes máis onde elexir, máis escravos que ferir
Por que sempre eu?
Quero liberarme ao fin deixar sempre de fuxir
Caín con verbas de amor e ao final rompín
Déixame, ao fin podo ver
E non vou caer na túa trampa unha vez máis
Déixame, ao fin podo ver
Non voltarei ter os teus cabeiros sobre min
|
||||
3. |
Hai Sede na Nova Galicia
06:40
|
|||
Sede nos ermos outeiros e nas poeirentas chairas,
nos arpados nopaleiros, e nas enxoitas airas
Nas lagúas enlamadas de arneiro xabre cinguidas
Sede nas irtas valgadas e nas terras íspidas
Sede nas mortas aldeias, nas congostras, nos carreiros
e nas queimantes areias dos escoados regueiros
Nas árbores desfolladas que erguen, en mudo queixume,
súas ponlas estordegadas, fogueiras a arder sen lume
Os remuiños inxentes como brasfemias ou pregos,
cara os ceios incrementes ruben, nun pulo, dos regos
Sede en min nunca amatada, sede en min xamáis dormida
da verde Terra arelada, a das choivas benquerida
Sede o coiote ouveante, sede a cobra pezoñenta
Sede a iguana cincenta
Os carneiros tosquiados, o armentío famento,
os pegureiros coitados... Sede, universal tormento!
Os remuiños inxentes como brasfemias ou pregos,
cara os ceios incrementes ruben, nun pulo, dos regos
Sede en min nunca amatada, sede en min xamáis dormida,
da verde Terra arelada, a das choivas benquerida,
da verde Terra arelada, a das choivas benquerida
Da teixa, enrugada terra, do azur, de cote a brilar,
do vento ardente que berra, da natureza a esligar!
Os remuiños inxentes como brasfemias ou pregos,
cara os ceios incrementes ruben, nun pulo, dos regos
Sede en min nunca amatada, sede en min xamáis dormida
da verde Terra arelada, a das choivas benquerida
Os remuiños inxentes como brasfemias ou pregos,
cara os ceios incrementes ruben, nun pulo, dos regos
Sede en min nunca amatada, sede en min xamáis dormida
da verde Terra arelada, a das choivas benquerida
|
||||
4. |
Falsos Heroes
06:49
|
|||
Aman a miseria, non ó miserable,
porque a precisan para non morrer,
para facer crer que son indispensables
e afianzar ós seus amos no poder
Un sorriso de traición, e cara amable
ó cravar o coitelo no teu lombo
Furia implacable contra os que sexan reais
Facendo crer que non son o mesmo,
ó final crérono eles tamén
Atacan a todo aquel que queira un cambio,
é a súa misión neste xogo de poder
Pretenden tapar a ferida con parches,
en vez de curala para cicatrizar
E seguir cantando os seus cantos de serea
que contra as pedras quérennos crebar
A caridade levan por bandeira,
din que somos un, que nos van protexer
Para logo vendernos ó mellor prezo
ou a cambio dun posto calquera de poder
Un sorriso de traición, e cara amable
ó cravar o coitelo no teu lombo
Furia implacable contra os que sexan reais
|
||||
5. |
A Viaxe
07:18
|
|||
Sinte romper contra o teu peito
a realidade, feita anacos de papel
Derrítense os teus ollos, e a túa mente
viaxa a mundos onde non viaxou ninguén
Todo se move, todo ten sentido,
todo flúe e todo xira en torno a el
Caleidoscopio que se abre ante os teus ollos,
non hai espazo para dudas ou porqués
So hai destiño para os que o levan con el,
depende só de se o queres ter
Só importa o como, nunca o que,
é o preludio do que logo vén
Quero volver, voltar ler todas as páxinas ocultas do saber
E tolear para coñecer
todo o que a nosa mente quere esconder
Que estás disposto a perder?
Non sei que é falso, mentira, verdadeiro,
non importa, todo esta baixo os teus pés,
mentres flotas sen rumbo polo baleiro
en mundos onde non viaxou ninguén
Todo se move, todo ten sentido,
todo flúe e todo xira en torno a el
Caleidoscopio que se abre ante os teus ollos,
non hai espazo para dudas ou porqués
So hai destiño para os que o levan con el,
depende só de se o queres ter
Só importa o como, nunca o que,
é o preludio do que logo vén
Quero volver, voltar ler todas as paxinas ocultas do saber
Enloquecer para coñecer
todo o que a nosa mente quere esconder
Que estás disposto a perder?
|
||||
6. |
Paranoia
08:25
|
|||
Tocar o ceo para logo caer contra o chan,
como escoitando a música máis bella
e logo o ruido da realidade, e sentir o sal
nas feridas porque a vida é así de real
Paranoia
Caos, euforia que non é máis que ilusoria,
mentres perdes a memoria nun mar de falsa gloria
Caos, euforia, que non é máis que ilusoria,
mentres perdes a memoria nun mar de falsa gloria
O que parece real é falso, e que máis da?
Non debes esquecer o que é importante de verdade
Non son os soños, é o que fas ó espertar
Que o mero xogo non afaste a realidade
Paranoia, paranoia
|
||||
7. |
O Rei
05:33
|
|||
Crinte un deus, e ó final críchelo ti tamén
Dinte todo e máis, pero a túa fame non tiña final
Fixeches normal o ser ti máis ca os demais
Adorábate sen pensar, ninguén te podía tocar,
mais xa non vale o teu disfraz
Xa non tes ningún poder,
ningunha raíña nin rei me pode controlar
Dime, no espello que ves?
Sen escravos ao carón ti xa non es ninguén
Crinte un deus, e ó final críchelo ti tamén
Dinte todo e máis, pero a túa fame non tiña final
Agora xa sei que en min non vai mandar nunca un rei
Acostumado a reinar, agora que todo acaba, que farás?
Ninguén que poidas culpar
Xa non tes ningún poder,
ningunha raíña nin rei me pode controlar
O teu reino, onde está?
De que vale a túa coroa rodando polo chan?
Xa non tes ningún poder,
ningunha raíña nin rei me pode controlar
Dime, no espello que ves?
Sen escravos ao carón ti xa non es ninguén
Ti xa non es ninguén
|
||||
8. |
Ata o Final
05:19
|
|||
A mesma farsa unha vez máis, fannos crer que é liberdade
A democracia do seu imperio a ferro e sangue a imporán
Crense tocados por Deus e co dereito a saquear
e dobregar as almas libres, só podes morrer ou matar
Loitarei, loitarei, loitarei ata o final
Loitarei, loitarei, loitarei ata o final loitarei
Falsa superioridade, é mellor quen mata a terra máis
Quen a cambio de ouro e prata devora ós seus irmáns
A humanidade morre lentamente, a eles dalles igual
O pesadelo xa é real, só podes morrer ou matar
Alguén terá que chorar, temos todo por gañar
Loita polos teus irmáns, só un pouco máis
Ata o final loitarei, ata o final loitarei
Loitarei, loitarei, loitarei ata o final
Loitarei, loitarei, loitarei ata o final
Loitarei, loitarei, loitarei ata o final
Loitarei, loitarei, loitarei, ata o final loitarei
|
||||
9. |
||||
“Todo o bosco brilaba,
cunha estreliña en cada folla.
Eu camiñaba en dirección da estrada real vella.
A Grande Fraga de Tagen Ata
era coma unha campán enorme
onde resoaba o arruallo do meu corazón.
Que emoción fonda a miña,
introducíndome na fraga, en precura do meu!”
Rotbaf: Chámome Rotbaf, da ITA do esterior.
Veño visitar a Ulm Roan
Taberneiro de Ok: Silencio! Nin nome nin siglas
poden ser pronunciadas. Non esiste isa organización
Rotbaf: Débeme levar!
Taberneiro de Ok: Pode ir soia.
Xa non hai que tomar precaución
ningunha hoxe en día pra ir onda Ulm Roan!
Tía Natalia: Pensa que estás en T.
Aquí residen os obreiros do Arrabaldo do Norte.
Eles endexamais poderán apoiar
o nacionalismo de Ulm Roan.
Convidados de Natalia: Nunca apoiarán, non,
o vello xeito de entender Tagen Ata
que ten Ulm Roan.
Nunca apoiarán, non,
o vello xeito de entender Tagen Ata
que ten Ulm Roan.
Ulm Roan: Non podo salvar o país!
Non podo facer outra cousa que poemas.
E salvar as esencias: a fala.
Non máis que o barco do máis grande naufraxio.
Son moitos séculos de sombra, Rotbaf.
Hai cousas que o esterior iñora.
Esqueza a organización.
Vivides desconectados do país.
Xa non hai máis que falar.
Xa a ITA se disolveu, e o responsable son eu.
Pois Terra Ancha ten xa
unha Lei Autonómica
que recoñece a Língoa
e as obras públicas xa.
Xa non hai máis que loitar.
Xa non máis resistencia.
“A benevolencia de Terra Ancha pódese vir abaixo.
Os cimarróns pódeno desfacer todo”, dixo Ulm.
“E quen son os cimarróns?”
“Os cimarróns son os campesiños que se revoltan
e tras de prantexaren reclamacións imposibles,
cometen actos de violencia”
Ulm Roan: En contubernio cos obreiros.
En contra da xustiza natural.
A autonomía vense abaixo,
se a Terra Ancha conquiren irritar.
Inda non sabes todo.
Eles son criminais que adoutaron a bandeira nacional
e proclámanse, proclámanse milicia da ITA.
Os seus verdadeiros fins son
desposuír aos señores naturás
e aos propietarios honestísimos
das factorías de T,
E implantaren por todas partes a anarquía social!
Eles son criminais que adoutaron a bandeira nacional
e proclámanse, proclámanse milicia da ITA.
E os patriotas disolvimos a ITA pra nos presentar
cunha face distinta,
cunha face distinta ante Terra Ancha.
“Ulm Roan:
Estás trabucado,
que é a maneira máis académica que atopo
pra dicir que es un traidor.
Sei que non collerás o bon camiño
porque fas parte da grea dos poderosos.
Mesmo lle das beleza e coor aos seus principios.
Serás, seredes rebasados.
O vento da historia sopra de outro ponto.
Adeus pra sempre,
Rotbaf”
|
||||
10. |
||||
Ei, oe, oe, irmán, os cañóns soan lonxe
Será que alguén conseguíu
facer algunha guerra, outra guerra?
"Soldados valientes os haréis luchando en ella",
nos decían polos bares e os lares da vida
Berro de á carga, direito ó enemigo
Espidas armas avanzan cara seu destino
Barullo, fume, cruzan balas ó vento
e un estoupido fai que no chan a testa pense soa
E ti, por quen loitas? E ti, por quen matas?
Sementar a morte, matar por non morrer
E o sangue corre, tinxindo unha bandeira
Xenerais lonxe da escea preocupados por gañar
Sen dubidar, vidas alleas sacrifican pola patria
Xente condenada a incerto subsistir
Por causa de etnias e de fronteiras
E ti, por quen loitas? E ti, por quen matas?
E ti, por quen loitas? E ti, por quen matas?
Nunha besta convertida, a batalla rematou
Seus dominios, ignorados pola masa sometida
Loita fratricida, xenreira sen final
Paz significa deserción en cadea
E ti, por quen loitas? E ti, por quen matas?
|
||||
11. |
Ata o Final (demo 2017)
04:13
|
|||
A mesma farsa unha vez máis, fannos crer que é liberdade
A democracia do seu imperio a ferro e sangue a imporán
Crense tocados por Deus e co dereito a saquear
e dobregar as almas libres, só podes morrer ou matar
Loitarei, loitarei, loitarei ata o final
Loitarei, loitarei, loitarei ata o final
Falsa superioridade, é mellor quen mata a terra máis
Quen a cambio de ouro e prata devora ós seus irmáns
A humanidade morre lentamente, a eles dalles igual
O pesadelo xa é real, só podes morrer ou matar
Alguén terá que chorar, temos todo por gañar
Loita polos teus irmáns, só un pouco máis
Ata o final loitarei, ata o final loitarei
Loitarei, loitarei, loitarei ata o final
Loitarei, loitarei, loitarei ata o final
Loitarei, loitarei, loitarei ata o final
Loitarei, loitarei, loitarei, ata o final loitarei
|
Dioivo Vigo, Spain
Somos un dúo de metal extremo en galego formado en Vigo en 2016. Dende ese ano temos gravado entre outros dous EPs e dous
álbumes, e tocado por toda Galicia e noutras partes do Estado español xunto ás principais bandas da escena subterránea do noso país.
Daniel Valladares Otero: batería. Jacobo Mouriño Almeida: guitarra e voz.
... more
Streaming and Download help
If you like Dioivo, you may also like:
Bandcamp Daily your guide to the world of Bandcamp